Peter Penson

Marokko 2007: Peter Penson

Written by Peter Penson

Peter Penson heeft eerder al eens een reisverhaal voor Travelmaniacs geschreven over Marokko. Eerder dit jaar ging hij wederom met 2 maten op de motor op pad door Marokko. Dat de reis niet van een leien dakje verliep kun je hieronder lezen....

Inleiding:
Na de marokkoreis van 2004 stond het vast . Ik zou teruggaan met aangepast materiaal en er zouden veel pistes gereden worden .Ik kocht mij een KTM LC4 Adventure. Er was 3 jaar overgegaan, omdat ik intussen een zware rugoperatie(dubbele hernia) “achter de rug” had, letterlijk en figuurlijk.

Mijn medereizigers; Eddy Stas, met een Suzuki DR big van 19 jaar oud met WP voorvering en ohlins achterveer en een stel exel velgen erin en nog wat afslankmaatregelen en Koenraad Lafère, met een Suzuki Dr 650 RSE met zwaardere veren voor en een Wilbers achtervering ook met de nodige afslankmaatregelen.

Het plan was met de Toyota jeep van Eddy en de platte aanhanger van Koen vanuit Vlaanderen tot in Malaga te rijden, zo’n 2200 km en vandaar over te zetten naar Melilla, Marokko. We maakten op de aanhanger een ijzeren geraamte om de motorfietsen in vast te zetten. Ik kreeg de tracklog van de marokkotrip van de travelmaniacs van 2006 en paste die aan naar eigen goeddunken. Dat het helemaal anders uitdraaide lees je verder in dit verhaal.

Een tweetal weken voor vertrek maakt de katoem een metaalachtig lawaai. Na zelf het lager van de balansas en de lager achteraan de koppeling te vernieuwen was dit niet veranderd. Wegens tijdsgebrek deed de dealer de motor zelf open en stelde vast dat de motor ernstige schade vertoonde aan zuiger/zuigerveren en krukas. Na lichte paniek werd alles vervangen. De wisselstukken lieten nog meer dan een week op zich wachten wegens een nieuw verdeelcentrum in Oostenrijk die wat vierkant draaide. Na het monteren van de onderdelen vertrokken we onmiddellijk richting Malaga, ongeveer een 12 u later dan gepland. Koen was eigenlijk ook wel tevreden, daar er op het allerlaatste moment nog van alles diende te gebeuren aan zijn Soes en hij in tijdnood kwam.

13 april-15 april; vertrek Hooglede- aankomst Malaga

Vrijdagavond om 22 u vertrokken, en dit voor een rit van ongeveer 30 u, zijn we dan zondagmorgen rond 05 u aangekomen in Malaga. We reden om beurten en namen korte pauzes om te eten en te tanken, om maar niet te veel tijd te verliezen. Aangekomen in Malaga wachtte de eerste teleurstelling; de boot naar Melilla vertrok maar om 23 u ‘s avonds. We zagen het niet zitten om de hele dag te niksen en lieten de jeep met lege aanhanger achter op camping Torremolinos in de gelijknamige stad. De uitbater probeerde ons een volledige standplaats met toeslag van jeep en aanhanger aan te smeren en na wat heen en weer gepraat stond hij een korting toe van 20%, en mochten onze transportmiddelen ergens in een hoekje staan.
We vertrokken dan maar met de motorfietsen richting Algeciras om daar de overzet te nemen, daar we niet zeker waren dat er een boot zou zijn in Almeria. In Algeciras vertrekt er ieder half uur eentje, dus dat zou geen probleem zijn. De overzet was geen probleem en onze tickets voor 125cc motoren waren goedkoop. Geen mens die zich daaraan stoorde.
De grensformaliteiten in Ceuta waren vlug achter de rug en we moesten dan nog een 400-tal km doen door het rifgebergte, alwaar ze ons constant probeerden lastig te vallen om ons drugs te verkopen. Onderweg kwamen we nog een gestrande Engelsman tegen met duozit, met een oude GS met een gebroken gaskabel, hij zei dat hij wel zijn plan zou trekken en het nodige bij had. Koen was in zijn nopjes want het was geen 500 m rechtdoor. We werden bijna high door de talloze bochten.
We reden Via Tetouan, Chefchouan naar Al Hoceima. Onderweg moesten we stoppen voor een politiecontrole; naam vader, naam moeder, beroep, datum aankomst, terugreis, naar waar.....
Een heel verhoor bijna, alsof we iets te verbergen hadden. Wel uiterst vriendelijk. Het was voor onze veiligheid zeiden ze. Dit hebben we wel enkele keren meegemaakt. Die eerste avond in Ajdjr moesten we dan plaats vinden om te overnachten en we voelden er niet veel voor om ons tentje zomaar ergens neer te poten. Er liepen teveel ongure types rond. We sloegen een aardeweggetje in en zagen op het eind een wat vervallen huisje staan. We vroegen of we naast het huisje ons tentje mochten neerpoten, maar ze hadden liever dat we bij hen binnen sliepen in een kamer die moest dienen om 5 x daags Allah aan te roepen. Allah had geen bezwaar en we sliepen vorstelijk in en op de dikke kussens. Eddy telde de slagen van de klok boven zijn hoofd, en na 20 slagen ronkte hij alle bomen omver in de buurt.

16 april: plateau van Rekkam

Na de thee met zelfgebakken brood vertrokken we richting Melilla. Het scheelde echter geen haar of we waren alledrie onthoofd. Een omgevallen boom op de weg met daaraan nog een fijne elektrische kabel die niet zichtbaar was vanaf de motor, zorgde voor enige commotie. De plaatselijke politie die we verwittigden haalde zijn schouders op. Dat ze ons daar voor lastigvallen! De rit ging via de nieuw aangelegde kustbaan van Ajdjr naar Melilla en dan via Taourirt naar Debdou en daar begonnen de pistes over het Plateau van Rekkam. In Debdou konden we nog wat eten en we werden uitgenodigd door de plaatselijke rechter om zijn rechtszaal te bezichtigen. We bedankten feestelijk. Als we daar kunnen wegblijven gedurende ons gehele leven zou dit al een feest zijn op zich. Prachtige snelle pistes met regelmatig snelheden boven de 100 km/u ( ex Dakar-piste). De pret kon niet op. Noodgedwongen moesten we de nacht doorbrengen op de vlakte. Op dit plateau van Rekkam woont bijna niemand en is er geen gsm-bereik. We “vergaten” zelfs te eten.

17 april: naar B-Tajjite

’s Morgens vervolgden we onze weg. Na een tijdje begon de noodzaak van een tankbeurt de kop op te steken voor Koen. De Soes Dr650rse kan ongeveer een 300 km rijden zonder dit vocht. We konden tanken aan een eenzaam huis met een bromfietsje voor de deur. Dit bromfietsje moet toch ook soms bijtanken dachten we zo!
En waarachtig, de eigenaar kon ons enkele flessen gesmokkelde Algerijnse benzine verkopen, wel van heel slechte kwaliteit. Niets hadden we al, iets konden we krijgen. Onderweg stelden we vast dat Koen zijn bagagerek helemaal gebroken was . We maakten alles extra vast met riemen om het toch wat stevigheid te geven. Terug kwam het probleem van tekort aan benzine opsteken. Nat wat van ons afgetapt te hebben kon hij zijn weg vervolgen. De noodzaak naar een echte tankbeurt stak de kop op. We weken wat af van onze piste en kwamen in Anoual terecht. Daar konden we tanken aan een gewoon huis met een “gieter”. We stopten voor een theetje en zagen hoe een vrachtwagen stopte en volgeladen werd met geiten, mensen, fietsen, bromfietsen en meer van dat soort dingen meer. Alles samen in één laadbak. We waren weeral de plaatselijke attractie. Een kerel op een bromfiets hield ons gezelschap en kon zelf een woordje Nederlands. Bleek dat hij hier op bezoek was bij zijn familie en in België woonde. We reden door en kwamen aan in het dorpje B-Tajjite.
We gingen naar het eerste beste hotelletje/restaurantje/bar en vroegen of we konden eten en slapen. Het was al een dag en een half geleden dat we nog iets gegeten hadden (buiten wat muesli).Dit kon natuurlijk allemaal en algauw werd een hele verdieping gepoetst en werden van ergens 3 bedden gehaald en klaargemaakt voor ons. Een douche was er niet, maar er was wel een wastafeltje. Die was echter al enkele jaren niet meer gebruikt geweest en het vuiligheid van zo lang koekte nog vast. Wassen ging er hier niet bij zijn.

De eigenaar vroeg wat we wilden eten en we voelden wel voor een reuze grote kip, of liever 2 kippen met van alles er bij. Ongelovig vroeg hij of het wel 2 kippen moesten zijn. En jawel het moesten er 2 zijn. Het ging wel nog een 2-tal uren duren. Maar of we nu anderhalve dag zonder eten of 2 dagen zonder eten zouden doorbrengen dat maakte niet veel meer uit. We maakten nog een wandelingetje in het dorpje en op de markt koos de eigenaar 2 grote, toen nog levende kippen uit en liet ze ter plaatse onthoofden. Verser kon niet. We vraten onder toeziend oog van de plaatselijke bevolking alles op en de verontwaardiging steeg met de minuut. Plots werd ik aangemaand om eens mee te gaan naar de politie. Terug een heel verhoor met altijd dezelfde terugkerende vragen. Wel een heel A4’tje vol. Het was terug voor onze veiligheid. Bleek dat Franse Marrokanen via Tanger het land binnenkomen om bomaanslagen te plegen. We konden dus ook Fransen zijn met dezelfde bedoelingen. We gingen nog naar de plaatselijke smid en die vervaardigde in ongeveer 5 uur een bagagerek voor de Suz Dr650 voor ongeveer 50 €.
Er werkten ongeveer een 3-tal man aan. We sliepen in onze slaapzak op het bed om te vermijden dat we wat jeuk zouden te verwerken krijgen de volgende dagen. Je weet maar nooit.

18 april: B-Tajjite naar Merzouga

Na het ontbijt vertrokken we via Boudnib over de piste naar Borj-yerdi om dan via de weg via Erfoud naar Merzouga te rijden. Dit is een zeer mooie piste en de eerste dromedarissen kwamen te voorschijn. Toch altijd indrukwekkend. De eerste duinen kwamen in zicht. Ik wilde op dezelfde camping als in 2004 (camping chez Francoise) verblijven maar de achtergebleven Francaise vertelde ons dat enkele maanden geleden door de overvloedige regens en een dambreuk alles ondergelopen was, er bleef van haar idyllische plekje bijna niets over. Doordat ze “buitenlander” was had ze van de Marokkaanse overheid nog geen dirham gezien. Dit in tegenstelling met haar Marokkaanse concurrenten. We gingen dan maar noodgedwongen naar de buurman en daar wachtte ons bier en een douche en een zwembad. Op dat moment een ongelooflijke luxe. Na het lossen van de bagage gingen we nog met de motor eens de hoge duinen aanschouwen . De motor wilde onder geen beding meer starten. Avonds aten en dronken we vorstelijk en amuseerden ons met de Touaregs en leerden hen enkele woordjes Nederlands. (Als je ooit in Merzouga “dikke tetten” hoort roepen weet je van wie het komt.)

19 en 20 april: piste van Merzouga naar Tagounite(Zagora)

We vertrokken voor een Marathonpiste via de Algerijnse grens. Dit is een route die de vorige Dakar gebruikt heeft. En dit hebben we geweten. Net voorbij Taouz was er een strook van ongeveer 12 km die volledig kapot gereden was door de vorige Dakarkaravaan. Naar verluid kwamen daar ongeveer een 600-tal voertuigen (motoren, jeeps, vrachtwagens) voorbij die de piste en die maakten het landschap tot een zwembad van fès-fès zand. Dit is heel fijn zand waar je bijna geen grip hebt. We kruisten een Toyota jeep die begeleider was van 2 Renaults R4. Jawel.
De eigenaars ervan hadden er een motor van de bijna 1400cc zware R5’s in gemonteerd met versnellingen op de vloer. Grotere wielen met terreinbanden. Hogere veringen en een grote carterplaat. Een paar dagen terug hadden we er al nog ontmoet op de overzet naar Marokko met het hetzelfde doel: pistes rijden.
De begeleider van de R4’s waarschuwde ons voor wat nog komen zou. Veel fesh-fesh zand. We dachten dat dat voor ons geen probleem zou zijn en vervolgden onze weg. Wat verder kwamen we een Zwitser tegen met een te zware Dodge pick–up met daarop een caravan gemonteerd. Deze zat onherroepelijk vast en de lokalen zouden ter hulp moeten komen met hun know-how om deze mastodont er uit te trekken.

We vervolgen onze weg en in de commotie van het duw – trek en ploegwerk vergat ik mijn rugzak met papieren en camel bak terug aan te doen. Na enkele km’s van hard labeur van mens en machine besloten we de nacht door te brengen wat verderop. Plots ontdekte ik dat ik mijn rugzak vergeten was. Eddy stelde voor die te gaan halen bij de gestrande Zwitsers en kon de rugzak nog maar net redden uit de handen van de lokalen. Dit zou een ramp gewees zijn, want zonder papieren geraak je niet uit Marokko. We legden een vuurtje aan zodat Eddy een richting had om ons terug te vinden. Dit lukte goed en de beloofde biertjes stonden al in gedachten klaar. Het is ongelooflijk hoe de lokalen zich uit de slag weten te trekken in dit dorre landschap. Ze rijden er gewoon met een “mobylette” door het zand. Wij hebben pk’s en noppenbanden nodig, zij rijden er gewoon met de bromfiets door. Ongelooflijk…..

‘s Anderendaags vervolgen we onze piste en kwamen ineens een grenspost tegen. We moesten onze naam laten noteren in een logboek en mochten terug Marokko binnen. We zaten gewoon in Algerije. De douanebeambte kon ons vertellen welke zandhoop of berg Marokko was en welke Algerije. Het moet overigens gezegd dat dit een prachtige piste is. Je waant je echt soms op de maan. Zo ruw, zo stil en desolaat.
Onderweg merkte Eddy op dat zijn reservoir van zijn achtervering losgekomen was van zijn frame. Tot zijn ontsteltenis zag hij dat al zijn tools en reserveonderdelen verdwenen waren uit het kontje van zijn motorfiets. Er was een en ander losgekomen en zijn dure materiaal was verdwenen. We reden wat terug maar konden het niet meer vinden. We kwamen aan in Tagounite en reden door naar Mhamid. Eddy kende daar een camping; Quad-Evasion, alwaar hij enkele jaren geleden gestrand was met een medereiziger met een Triump Tiger. Die had in het zand zijn koppeling verbrand en de mecanicien Ballalou was voor hem naar Casablanca gereden voor een nieuwe. Hij vond daar ergens in een of ander rek een gelijkaardige koppeling voor de Triumph. Van dit merk hadden ze nog nooit gehoord. Toch vonden ze een koppeling van een Kawasaki die exact dezelfde was als in de Triumph. Ongelooflijk toch! We werden uitermate goed ontvangen en we konden zelf wat sleutelen in de garage van de camping. We sliepen in lemen huisjes die de camping verhuurde. De Tagines (stoofschotels) smaakten uitermate lekker en we werden verwend. Dit is the place to be.

21 april: Mhamid-Lac Iriki

De volgende dag vertrokken we van Mhamid naar Lac Iriki, en dit zonder bagage. Wat een verschil zeg.... De motorfiets gedraagt zich helemaal anders zonder bagage. Het moet tof zijn om de gehele reis zonder bagage te kunnen doen en met een assistentie-wagen. We hadden het erg naar onze zin op de hoge duinen. Na een gewenningsperiode lukte het na een tijdje goed om deze duinen te bedwingen. Ik geraakte vast met katoem en de noodzaak om een nieuwe achterband te monteren drong zich op. Ook viel hij terug stil en kon alleen maar aan de praat gekregen worden door in gang getrokken te worden door de big van Eddy. We beslisten om Lac Iriki links te laten liggen en zochten de stenen piste op die van Mhamid naar Foum-Zguid loopt en terug te keren naar de camping in Mhamid. Onderweg kwamen we aan een tentenkamp en konden daar iets drinken. We vroegen de weg terug en de arme man kon met mij mee achterop de katoem om de weg te wijzen. Naar mate de snelheid omhoog ging hield hij me steviger en steviger vast. Tot hij besloot dat het genoeg geweest was. Hij ging wel te voet terug lopen. In het kruisen van de zandduinen reden Eddy en Koen nogal dicht bijeen tot Eddy over een zandhoop sprong en bij het neerkomen bleef steken met zijn voorwiel. Koen reed achter hem en vloog volop in zijn kont. De twee motorfietsen moesten uit elkaar getrokken worden. De schade viel nogal mee. Toch ongelooflijk, zoveel ruimte in de woestijn en toch nog op elkaar rijden.

Terug op de camping kon ik nog een Michelin Desert kopen, die achtergelaten was van de vorige Dakar-rally voor 80 €. De band was nog voor 50´% goed. Maar wat een grip gaf deze. Het is niet voor niets dé Dakar-band bij uitstek genoemd. In de toekomst alleen maar Michelin Desert op mijn motor. We werden terug vorstelijk verwend met al het goede eten en drinken dat Marokko te bieden heeft.

22 april : 2 de poging Mhamid-Lac Iriki ; het noodlot

We probeerden terug de piste van Mhamid naar Lac Iriki. Na een 12-tal km sloeg het noodlot echter toe. Een boompje van 25 cm besliste anders over deze reis. Koen remde met zijn achterrem en zijn voet kwam klem te zitten tussen zijn voetsteun en een boompje/struikje van ongeveer 25 cm hoog . Koen kwam ten val en kon het bijna niet uithouden van de pijn. Hij wist onmiddellijk dat dit niet pluis was en zijn reis over was. Later bleek dat zijn voet op 2 plaatsen gebroken was en er een schilfer klaar zat om nog meer onheil aan te richten. Ik probeerde mijn collega te kalmeren en gaf hem wat dafalgans (pijnstillers) om de pijn te verzachten.
Eddy reed terug met zijn motor om ergens een pick-up te huren om onze vriend en motor te repatriëren .Na enkele uren was Eddy daar met enkele lokalen met een pick-up. We gingen eerst met hem naar de camping alwaar de Franse moeder van Murad, de campingeigenaar aangekomen was voor een bezoek aan haar zoon. Die stelde voor om ons te vergezellen naar het ziekenhuis in Zagora, zowat 120 km verderop.
Gelukkig maar, want wat deze vrouw voor ons allemaal heeft gedaan is gewoon onbeschrijflijk. Ze trok zich ons lot persoonlijk aan al waren we haar zoons.Vrienden van mijn zoon zijn mijn vrienden zij ze. Met een vastberadenheid die je in Marokko van Marokkaanse vrouwen niet verwacht. Want vrouwen in Marokko en Afrika in het algemeen zijn eigenlijk bijna niets waard. Echter, daar ze de Franse nationaliteit had kon ze zich wat meer permitteren dan de gemiddelde Marokkaanse vrouw.

Na het pijnlijke afdoen van zijn laars klonk het verdict. Koen zou zo vlug mogelijk naar België terug moeten met het vliegtuig. Het voorlopige gips zag er niet zo stevig uit en we vertrouwden het zaakje niet . We brachten de nacht door in hotel Zagour in Zagora en bespraken daar onze opties om dit zo vlug mogelijk op te lossen.

23 april : terug naar Mhamid

’s Anderendaags na een stevig ontbijt vertrokken we met onze gewonde Koen terug naar de camping waar de talloze telefoontjes met Europ – Assistance konden beginnen . Koen terug naar België vliegen was geen enkel probleem maar van zijn moto wilden ze zich niets aantrekken. Maar je kan Marokko niet buiten zonder je moto. Je paspoort is bij binnenkomen in Marokko gelinkt aan je voertuig. We vroegen een PV aan de politie in Mhamid . Eerst wilden ze voor ons niets doen maar dan later wilden ze ons toch nog helpen. We kregen zelfs thee en versgebakken koekjes. De papieren zouden opgemaakt worden en ze kwamen zelfs op de camping kijken naar onze vriend om de nodige vaststellingen te doen.

Plan 1 was dat iemand van ons de moto (ongeveer 1000 km) naar het noorden zou rijden en terug komen met het openbaar vervoer om zijn eigen motor op te halen (3 moto’s met maar 2 chauffeurs). We konden de moto laten staan, niet ver van Nador alwaar de campingeigenaar; Murad daar een huis had. Koen kon dan met het vliegtuig naar België en de moto door de douane. Plan 2 was dat de Murad met de motor van Koen mee naar het noorden zou rijden en zelf terug zou komen met het openbaar vervoer. Dit plan namen we aan we zouden de volgende dag vertrekken .

Maar we zouden vertrekken in Zagora alwaar de campinguitbater een kantoortje had voor het verhuren van quads en woestijnritten met 4 x 4 ‘s. en we moesten eerst nog Koen zijn motor naar daar brengen. Eddy en mezelf reden naar Zagora (120km)en lieten zijn motor achter in een bijkantoortje van Quad-Evasion alwaar de hoogzwangere vrouw van Murad ons vriendelijk ontving. Dan reed Eddy mee met mij en de katoem terug naar Mhamid (120km). Normaal kon ik een 500-tal km doen met een tank. Maar door een slecht draaiende KTM was dit maar een stuk in de 300. We vielen zonder benzine net voor het vallen van de avond. Ik hield een Peugeot 504 familiale tegen en kon tegen betaling mee, 12km heen en 12 terug met een 5-tal liter benzine om me te depanneren. Ik was blij als ik m’n motor en Eddy zag staan op de terugweg want het gammele Peugeotje had niet veel levensjaren meer te goed. Ik gaf de man 100 Dirham (10€) e man kon met zijn geluk geen blijf.

Daar aangekomen aten we vlug wat, namen afscheid van Murad zijn moeder en reden met onze motoren nogmaals naar Zagora om den ’s ochtends mee met Murad naar het noorden te rijden. Tegen de tijd dat we op het terras van hotel Zagour zaten kwam Koen aan met een taxi. We konden nog een laatste avond samen doorbrengen. Een hotelbediende zorgde voor 12 blikjes binnengesmokkeld bier van de zwarte markt. Ze smaakten in ieder geval. Kwestie van ons suikergehalte wat op peil te houden natuurlijk.

24,25 en 26 april.

De volgende paar dagen ging op in inlichtingen inwinnen bij de autoriteiten en het proberen een oplossing te vinden voor onze problemen. Plan 1 en plan 2 leken niet zo waarschijnlijk. Het plan van een vlugge 1000 km naar het noorden met de moto van Koen werd ‘s morgens tenietgedaan omdat Murad te veel werk had met zijn verhuring van quads en bivaks. Hij stelde het volgende plan voor; plan 3: nl. dat een fransman zaterdag 26 april mee met ons naar het noorden zou rijden met de moto van Koen. We moesten wel al zijn onkosten vergoeden. En bij afscheid in Malaga(moto’s op de aanhanger) zouden we hem op het vliegtuig moeten zetten richting woonplaats van de fransman, op onze kosten wel te verstaan. Daar er op dat moment geen beter alternatief was namen we dit nieuwe plan aan. Wij konden dan nog 2 dagen pistes rijden .En koen zou do of vrijdag met het vliegtuig richting België gerepatrieerd worden. Met een brok in de keel namen we afscheid van Koen en vertrokken we dan voor nog wat pistewerk. We namen eerst de KTM onderhanden en stelden vast dat de naald in de carburator volledig uitgesleten was door wrijving met zand. Daar konden we op dit moment niets op vinden natuurlijk. Ook de compressie op de kickstarter was veeeel verminderd. Een slecht teken, dat wil zeggen schade aan zuiger en/of zuigerveren. We namen in Tamegroute net onder Zagora de piste naar Alnif. Het eerste stuk moordend voor mens en machine (grote stenenpiste) en dan later een hele snelle en mooie piste. Aangekomen in Alnif konden we daar genieten van een heerlijke maaltijd en dronken we na het eten met de uitbater en zijn broer en nog 2 vrienden 1 fles rode wijn, 1 fles whisky, 1 fles gin en nog een fles rode wijn leeg. We hadden er het daar erg naar onze zin en nadat er een paar van de lokalen aan de wiet begonnen, lachten we ons te pletter. Café Palmiers Bivouac in Alnif Centre is zeker aan te raden zeker omdat er verschillende pistes dit stadje kruisen. Het is zeer centraal gelegen. De uitbater beloofde ons als we bij een volgend bezoek op voorhand waarschuwen, hij zou zorgen voor een grote tent in de bergen met heel veel eten en drinken en vooral 10 “gazelles”.Allemaal gratis. Er was wel nog 1 probleem, de politie had een tip gekregen van de concurrentie in het stadje dat we daar aangeland waren en we daar misschien gingen slapen. De politie waarschuwde de uitbater dat hij geen “hotel” vergunning had en die vlieger niet op ging. We konden dan wel in ons tentje op het terras slapen, gratis natuurlijk. De moto’s mochten wel binnen in het restaurant slapen, een typische Marokkaanse oplossing.

27 april : piste van Alnif via Tinerhir naar Agoudal en terug via Gorges du Dades naar Boumaine Dades

We vertrokken terug en we spraken af om ons richtinggevoel wat te testen. Eddy en mezelf spraken af om elkaar terug te zien aan het volgend waypoint, ongeveer 40 km verder. Gewoon prachtig om elkaar tegemoet te komen van verschillende kanten en naar exact hetzelfde punt te rijden. We hadden het erg naar onze zin. Naast deze piste waren ze bezig met de voorbereidingen gesponsord door de Europese Gemeenschap voor het aanleggen van een weg. De ondergrond was al geëffend en op deze stukken kwamen we veel jeeps tegen die hier hoge snelheden konden maken. Binnen afzienbare tijd zal dus ook deze piste verdwijnen in naam van het toerisme. Spijtig....De buitenlandse valuta is broodnodig voor de ontwikkeling van het land. We reden door de prachtige Gorges du Todra (alwaar de films van de mummie gemaakt werden) en de piste erna is werkelijk prachtig. In Agoudal aangekomen keerden we terug via Gorges du Dades naar Boumaine Dadès. Een marathonrit .De piste van Agoudal naar de Gorges du Dades is zeer technisch en traag maar is soms meer dan 3300 m hoog. Het was er ijskoud en het hagelde voortdurend op deze grote hoogte. We waren verkleumd. De stenen waren spekglad en aan onze linkerzijde gaapte een zeer diepe kloof . We waren blij aan te komen in hotel restaurant Al Manader in Boumaine Dadès alwaar ik in 2004 ook al eens verbleven had. De warme douche en een stevig maal verwelkomden ons. Normaal hadden we nog een dag om terug naar Zagora te rijden om met de fransman en met de moto van koen naar het noorden te rijden, maar een telefoontje met Koen veranderde onze plannen. Koen was het wachten beu en de talrijke beloftes van functionarissen en de talloze papieren en stempels hadden zijn tol geëist. Koen wilde kost wat kost de volgende dag met het vliegtuig naar huis. Dit was ondertussen bijna een week na het ongeval. Europ Assistance had hem voorgesteld dat iemand van een depannagebedrijf zijn motor voor 1600€ kon wegbrengen naar Spanje en dat hij dan mocht vertrekken met het vliegtuig. Koen stemde toe. Ons voorstel om onmiddellijk de jeep in Spanje te gaan halen kon niet meer baten, Koen had er genoeg van. Zo veranderden onze plannen voor de volgende dagen . Die avond hadden we nog een leuke babbel met een Nieuw-Zeelands koppel die een bezoek aan Engeland ( waar hun zoon woonde ) combineerde met een vlug bezoek aan Marokko. Er was ook nog een Franse groep die kwam om de bijzonderheden in Marokko te tekenen. Als ze nog begonnen te dansen en ons daarbij uitnodigden om mee te doen maakten we ons al vlug uit de voeten en gingen we slapen.

28 april: Boumaine Dades – Agoudal

We namen dezelfde piste terug als we gekomen waren via Gorges du Dadès . Op de piste was ik nog ergens mijn gps kwijtgespeeld (streetpilot 3) .Eddy keerde terug en vond na 20 min de gps op de grond tussen de keien . Inshallah (omdat god het wil) We kwamen aan in Agoudal en stopten aan een hotelletje zonder elektriciteit noch stromend water. De elektriciteit moest komen van een stroomgroep die batterijen oplaadde en het water gewoon putwater. Binnenkort zouden ze beschikking krijgen over elektriciteit met een instapkost van 250 € per gezin. De afname van elektriciteit zou dan gebeuren d.m.v. een simkaart (zoals van een gsm) die ze dan konden opladen in een grotere stad. Simkaart op, elektriciteit op, zo zou het werken. De eigenaar toonde ons enkel kamertjes maar we sliepen liever in de “eetgelegenheid” rond de houtkachel. Het duurde nog een tijdje eer we ontdooid waren. Agoudal is bij speologen heel bekend en je kunt er ook de grotten bezoeken De stalactieten en de stalagmieten zijn er prachtig. Dit was aan ons niet besteed. We wilden enkel warmte en wat eten en een goede nachtrust.

29 april: Agoudal –Fès

Voor dag en dauw vertrokken we al door de modder en ondergelopen pistes richting noorden. Vandaag moesten we km’s maken, maar dit was erg moeilijk omdat de KTM veel vermogen verloren was en constant olie uitbraakte via de carterventilatie. Daar de luchtfilter daardoor verstopt raakte deed ik het slangetje los en liet de olie op mijn ketting lopen. Zo heeft iemand er toch nog wat aan. Eddy kon niet meer achter mij rijden want er vormde zich een oliefilm op zijn vizier. Ik denk dat ik ongeveer een 8-tal liter bijvulde onderweg. We hadden maar enkele dagen meer om tot in Spanje te geraken, de moto van Koen vinden in Algeciras en die transporteren naar de camping waar de jeep stond . Ik moest op 2 mei het vliegtuig nemen naar België. Er mocht niet veel meer fout gaan. Het had hier de vorige dagen flink geregend en geonweerd. We reden via El-Ksiba naar Khénifra (dit betekende het einde van de pistes voor ons) en dan via Azrou naar Fès. Onderweg kwamen we een karavaan tegen met genummerde jeeps, het hoogste nummer was 98.Dus het waren er een hele hoop. Ook kwamen we meermaals een stuk of 7 motards tegen met BMW R1200gsa’s die zwaar beladen de terugweg inzetten. Ons achterste was zoals een rauwe biefstuk.
Die dag reden we een grote 500 km. Onderweg hadden we nog een akkefietje met een plaatselijke restauranthouder. We vroegen of we konden betalen in euro’s, daar onze dirham’s op waren. Dit was geen probleem. Na de maaltijd vroeg hij 65 Dirham( 6.5 Euro) . We betaalden met 10 €. erst wilde hij die toch niet en dan zei hij dat het goed was maar hij niets wilde teruggeven. We hadden nog 35 Dirham tegoed van hem. Ik trok mijn stoute schoenen aan en trok hem en de 10 € mee naar het kruispunt wat verder op waar een politieagent stond. Die beveelde hem, mij onmiddellijk 35dirham terug te geven of,….. eerlijk als het recht aan je kant staat.
’s Avonds kwamen we aan in Fès en nu was het zaak zo vlug mogelijk de camping te vinden waar ik in 2004 ook overnacht had. Dit was bijna een onmogelijke zaak daar we van een andere kant kwamen dan toen. De politie stuurde ons alle kanten op en het was razenddruk in Fès, daar er allerhande festiviteiten waren en iedereen op zijn paasbest op weg was naar ergens.
Na meer dan een uur allerhande richtingen geprobeerd te hebben herkende ik een benzinestation en wist dan de weg naar de camping. Daar viel niets te beleven en iedereen was moe op terugweg of was hoopvol naar avontuur op doorreis. Het wemelde van de jeeps die grote dingen gingen doen.

30 april: Fès –Algeciras

We vertrokken zonder ontbijt voor een laatste Marokko-dag. Het laatste stuk Marokko was er een van drukdoende mensen en druk verkeer. De douaneformaliteiten waren er in een mum van tijd door en algauw zaten we op de boot. Het blikje bier en de boccadillios smaakten heerlijk. De boot was al grondgebied Spanje. Ze wilden er al niets meer weten van onze Dirhams (35 Dirham overschot).Aangekomen in Algeciras reden we nog richting Malaga. Maar net voor het donker werd vonden we nog een motelletje. Eten konden we nergens meer. De kit-kat reep uit de automaat smaakte overheerlijk.

1 mei: Algeciras-Malaga-Algeciras-Malaga

Zonder ontbijt waren we weeral onderweg en halverwege naar Malaga vonden we toch iets waar we onze maag mee konden vullen. We waren zeer blij op de camping aan te komen. Ons avontuur was teneinde. De KTM haalde het maar net. Het is dankzij Eddy en zijn big dat de KTM en mezelf terugraakte in Europa. Ik heb thuis ook nog een big staan, ik moet me eventjes beraden over zijn toekomst en die van de KTM. We dronken 2 biertjes op het terras voor de camping en tegen de tijd dat we de moto’s wilden binnenrijden op de camping sloot de uitbater de poort zodat we niet meer binnen konden. SIËSTA.
Naast de poort was nog een klein ingangetje en ik wilde daardoor met mijn KTM aan de hand .De uitbater en helper stormden naar buiten en maakten me uit in het Spaans voor al het vuil van de wereld. Hij trok wit van woede. Als de woede wat bekoeld was zei hij dat we eerst “gewacht “ hadden tot hij gesloten was om er dan of de een of de andere manier vanonder te “muizen” zonder te betalen. Dit was nooit onze bedoeling geweest. Na 4000 km en bijna 3000 km pistes waren we heel gelukkig heelhuids aan de camping aan te komen en de biertjes waren om ons suikergehalte op peil te houden. Later zagen we nog dat het privé – terras van de uitbater vol stond met lege biertjes en ze waarschijnlijk wat boven hun theewater waren. Dit was de werkelijke reden van de Spaanse furie.

We laadden de 2 moto’s op de aanhanger, betaalden de standplaats (ongeveer 270€) en reden terug naar Algeciras(120 km) om de moto van Koen op te halen. We vonden het adres heel vlug en bij aankomst moesten we nog eens 68 € betalen om Koen zijnen brommer mee te krijgen.
Onze uitleg dat Koen al 1600€ betaald had in Marokko kon niet baten. Geen geld, geen moto. We reden terug naar Malaga en niet ver van de luchthaven vonden we maar 1 hotel met bewaakte parking en het was dan nog een 4-sterren hotel.
Dit mocht wel eens, na alle ontberingen van de voorbij weken.

2 mei:

Na een stevig ontbijt waarvoor we nog een stevige 16 € moesten neertellen per persoon konden we weer een tijdje tegen. Eddy bracht me naar de luchthaven van Malaga waar ik rond de middag mijn vlucht naar huis had. Eddy ging zijn vriendin in Madrid ophalen om nog een vervolg te breien aan zijn avontuur. Zo gingen we terug elk onze weg en terug thuis probeerden we om ons terug aan te passen aan het drukke bestaan in het westen. In het vliegtuig gingen mijn gedachten naar de volgende reis.

Zouden er mooie pistes zijn in Mauritanië of……… Oh ja, het bovenste segment van de zuiger was eraf gekomen en niet meer terug te vinden in het blok. Met gevolg dat de krukas ook waardeloos geworden was . Geen wonder dat de compressie en het vermogen sterk verminderd waren. KTM betrouwbaar? Laat me niet lachen !!!

Inshallah!

Tekst & foto's Peter Penson